środa, 26 lipca 2017

o wakacjach na "końcu świata"

Zainspirowana Siedliskiem, Janusza Majewskiego, Rozlewiskiem, Małgorzaty Kalecińskiej oraz Rzeką ludzi osobnych, Katarzyny Enerlich postanowiłam namówić męża i przyjaciół na wakacyjną wędrówkę po Podlasiu i Mazurach.Udało się i dzięki temu mogliśmy przenieść się na kilka dni do innej czasoprzestrzeni, gdzie wskazówki zegara zdają się wolniej poruszać a natura od rana zagląda do okien. Oszołomiła nas bujność wszechobecnej  zieleni, połyskujące w słońcu tafle jezior, przycupnięte na skraju lasów drewniane domostwa, bociany na łąkach, snopy zboża na polach i szczęśliwe krowy na pastwiskach.Do tego niczym nie zakłócone cisza i spokój. Cudnie.
Zatrzymaliśmy się niedaleko Suwałk, w miłym pensjonacie Folwark Hutta, położonym na skraju Wigierskiego Parku Narodowego, w bezpośrednim sąsiedztwie urokliwego jeziora.Świetne warunki do wypoczynku, smaczne śniadania złożone z regionalnych, ekologicznych produktów, pomocna i uprzejma obsługa i przystępna cena.



Do dyspozycji gości kajaki, rowery i restauracja Komosianka z regionalnymi potrawami. Doskonałe miejsce na wypady do pobliskich atrakcji turystycznych. 
Jako pierwszy, "ofiarą" naszych wszędobylskich dusz padł Wigierski Park Narodowy, a w nim pokamedulski zespół klasztorny i edukacyjny rejs stateczkiem ze szklanym dnem po jeziorze Wigry. Zdjęć przez szklane bulaje nie udało się zrobić, ale kilka interesujących widoków owszem.








A oto klasztor widoczny od strony wieży widokowej. Po lewej i prawej dawne domki mnichów, obecnie pokoje hotelowe.


 Apartamenty Św. Jana Pawła II, który w roku 1999 był gościem klasztoru.



A u podnóża wzniesienia...komercja, czyli stragany z pamiątkami niekoniecznie związanymi z regionem i kultem religijnym. Oto jeden z nich z regionalnymi wyrobami cukierniczymi, czyli sękaczami, mrowiskami, makowcami i innymi smakołykami wypiekanymi głównie na bazie maku, miodu i bakalii. Słodkie i bardzo tuczące,


i zakupione przez nas słodkości.


Po takiej dawce kalorii trzeba było znaleźć sposób na ich spalenie. Wypadło na góry, Zamkową i Cisową, wzniesienia nieco powyżej 200 m n.p.m.. Niby nie wysokie, ale posapaliśmy trochę. Za to na szczytach, widoki zapierały dech w piersiach. Zresztą zobaczcie sami.




I tak minął dzień pierwszy. 
Następny przyniósł kolejną ucztę dla oczu i ogromne wrażenie, jakie wywarły na nas Stańczyki, monumentalne wiadukty kolejowe wzorowane na architekturze starożytnych akweduktów.Chociaż zdewastowane i rozkradzione przez Rosjan, nadal budzą podziw i respekt przed wiedzą i umiejętnościami inżynierów i mistrzostwem budowniczych.A widok z traktu spacerowego na ich szczycie nie ma sobie równych. Wijące się w dole ścieżki, rzeczka, mostki i maleńkie postaci ludzi widzianych z góry, to naprawdę niezapomniane wrażenia.




Wyprawa dość karkołomna więc zapada decyzja o uzupełnieniu zapasów energetycznych. Idąc za radą Wujka Google zasiadamy przy biesiadnym stole w Karczmie Polskiej w Suwałkach. Klimatyczne wnętrze, smaczne, warte grzechu regionalne jadło, przemiła obsługa  a po obfitym posiłku ...nieodparta chęć drzemki.






Poniżej, na drewnianym półmisku kartacze, pielmieni, golonka w miodzie i piwie, kiszka ziemniaczana, bliny i ogórki małosolne. Pychota tłuszczem opływająca. Kalorii przezornie nie liczyłam, nie chciałam sobie i innym psuć humoru.


I jeszcze raz kartacze.Widzicie jak apetycznie skrzy się tłuszczyk?


I tak minął dzień drugi. 
Kolejny, to poszukiwanie Polski w Wilnie. Powstrzymam się od opisywania zabytków, bo bardziej fachowe zdjęcia i informacje można znaleźć w netcie, opowiem tylko o tym, co w sposób szczególny utkwiło mi w pamięci. 
Bardzo pomocna i miła obsługa w Informacji turystycznej, ale tylko w języku angielskim,rosyjskim i litewskim mimo, że pan miał polskie korzenie i doskonale rozumiał nasz język. Podobnie w restauracjach, sklepach i innych miejscach odwiedzanych przez turystów. Niemniej jednak wyposażeni w mapę z naniesionymi przez pana z Informacji uwagami udaliśmy się na blisko siedmiogodzinny spacer po Wilnie. Piękne miasto, pełne polskich śladów, a wśród nich od wieków królująca Matka Boska Ostrobramska, ta o której pisał Mickiewicz, do której pielgrzymują pątnicy z różnych stron Europy i świata. My też pokłoniliśmy się Ostrobramskiej Pani powierzając jej nasze troski i kłopoty.


Podniesieni na duchu poszliśmy w kierunku cmentarza na Rossie, pięknej, sięgającej XVIII wieku polskiej nekropolii ,o której L. Rydel  pisze:
„Cmentarz jest rozległy i dziwnie piękny. Samo jego położenie niezwykłe: rozkłada się on tarasowato na stoku dość pochyłego pagórka. Osobny urok nadają mu rozłożyste stare drzewa, rosnące gęsto i nieregularnie, jak w lesie. Między nimi wiją się swobodnie, wspinają w górę i schodzą w dół ścieżki, snujące się kręto wśród mogił. Tak przynajmniej wygląda najstarsza, najrozleglejsza, trochę dzika i właśnie dlatego najpiękniejsza część tego leśnego cmentarza. Latem, kiedy przez konary okryte gęstwą liści ledwie przedzierają się słoneczne promienie, w gałęziach rozśpiewają się ptaki, a ziemia okryje się kwieciem leśnym, przecudny musi być ten cmentarz na Rossie.”






W drodze powrotnej zajrzeliśmy na wileńskie podwórka



odpoczęliśmy w jednym z licznych ogródków restauracyjnych, którego atrakcją było lokalne wileńskie piwo i huśtawka dla odważnych zawieszona pod mostem


a wszystko działo się na oczach wileńskiej syrenki.


I tak minął dzień czwarty.
Kolejny przywitał nas pięknym słońcem zachęcającym do leniuchowania. Były więc kajaki, spacery, i długie w noc Polaków rozmowy.
Następnego dnia wybraliśmy się na poszukiwanie śladów starowierców, ludzi słynących z prostego życia, pracujących ciężko w zgodzie z naturą, bezgranicznie ufających Bogu i posłusznych Jego prawom.Ku Jego chwale budują molenny, czyli domy modlitwy, architektonicznie podobne do cerkiew. Oto, co udało nam się znaleźć.
Stara, nieczynna już molenna w Wodziłkach i podupadłe domostwa staroobrzędowców.




Odrestaurowana molenna w Gabowych Grądach, gdzie potomkowie pierwszych osadników wiodą normalne życie , niestety, coraz częściej odstępując od przekazywanych im z dziada pradziada zwyczajów.


I jeszcze wnętrze molenny w Suwałkach


 I tak minął dzień piąty.
Dzień szósty i ostatni spędziliśmy w Augustowie, gdzie popłynęliśmy w rejs pięknym katamaranem podziwiając jeziora i słynną dolinę Rospudy.












Jednym słowem utonęliśmy w zieleni, ciszy i spokoju.Po rejsie obiad w portowej restauracji 
Pod Jabłoniami,gdzie uraczyliśmy się pysznymi pierogami ze szczupakiem w sosie kurkowym z suszonymi pomidorami. Polecam danie i restaurację.
Dzień zakończyliśmy w Suwałkach, gdzie za namową Marii Konopnickiej przemierzaliśmy miasto śladami krasnoludków.






Wieczorem jeszcze pożegnanie z naszym jeziorem, kormoranami , perkozem i ...rankiem w niedzielę powrót do rzeczywistości.





W drodze powrotnej jeszcze Święta Lipka, nazywana Częstochową Północy, z cudownym obrazem Matki Bożej oraz słynnymi organami, których brzmienie niezmiennie zachwyca słuchaczy. Do dzisiaj "słyszę" dźwięki Ave Maria i poloneza Ogińskiego granych podczas koncertu, będącego atrakcją tego miejsca.




I tak oto zakończył się cudowny czas podlaskich wakacji. Naładowaliśmy akumulatory pozytywną energią, zgromadziliśmy zapasy tłuszczu na zimę, poznaliśmy rozkosze leniuchowania, czyli robienia "nic" i...rozpoczynamy odliczanie , bo "...wakacje, znów będą wakacje, na pewno mam rację, wakacje będą znów; jeszcze tylko sierpień, wrzesień, październik......."
I tym optymistycznym akcentem kończę moje dzisiejsze przydługie pisanie.

Pozdrawiam jeszcze wakacyjnie

Marysia

34 komentarze:

  1. Przepiękne okolice wybraliście na wakacyjny odpoczynek :)
    Miło było pozwiedzać z Wami ! Dziękuję za kartkę z tych urokliwych stron :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że mogliśmy zabrać Cię chociaż w wirtualną podróż. Życzę Ci przeżycia tego w realu. Pozdrawiam.

      Usuń
  2. przepiękne ujęcia tudziesz moich rodzinnych stron ...do św Lipki wracam zawsze choć na chwilkę z modlitwą do mateńki:)piękne wakacje

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z pięknych okolic pochodzisz. Co i gdzie Cię wywiało? Dziękuję za wpis.

      Usuń
    2. dziękuję:)ten Kętrzyn teraz po 20 latach jest jeszcze piękniejszy władza dba o rozwój nie powiem:)studia mąż babcia ukochana i tak zostało mamę ściągnęłam z powrotem w jej WIELKOPOSKIE ...dobrze tu wszystkim nam ,a kilka razy do roku wracam na moje ukochane Mazury:)buziaki

      Usuń
  3. Wspaniała wyprawa. Dziękuję za piękne zdjęcia:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rzeczywiście wspaniała i nie musiałam pakować bagażu podręcznego na wagę.

      Usuń
  4. Pięknie spędziliście wakacje :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Marysiu! Tak piękne pisanie można oglądać i oglądać, Wspaniałe miejsca odwiedziliście, Zdjęcia przecudne, Dziękuję że i ja mogłam z Wami zwiedzić te cudowne miejsca - Pozdrawiam Gorąco

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się, że sprawiłam Ci radość. Pozdrawiam.

      Usuń
  6. Przepiękny ten koniec świata, jak w opisach Kalicińskiej. Oj zazdroszczę troszkę takiej wyprawy ale przynajmniej wieczorem mogłam sobie odetchnąć przy Twojej opowieści:-) Pozdrawiam:-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zazdraszczaj a następnym razem zabieraj się z nami.

      Usuń
  7. Dziękuję bardzo, że mogłam przenieść się , choć w wirtualny sposób, do pięknych zakątków naszej Ojczyzny. Wzruszające - dla mnie. Pozdrawiam serdecznie. Ola

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Raduje mnie fakt, ze mój wpis wzruszył Cię i przywołał wspomnienia Ojczyzny, tak jak w polonezie Ogińskiego.

      Usuń
  8. Wspaniałe wakacje, Marysiu!
    Twoja opowieść i zdjęcia kuszą... ten rejon Polski ciągle mam w planach. Jakoś zawsze góry wygrywają ;-)
    Pozdrawiam serdecznie :-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Góry to też piękna kraina. W przyszłym roku planujemy odwiedzić Beskid Żywiecki. Mam nadzieję, że dam radę a przynajmniej spróbuję.

      Usuń
  9. Wspaniała podróż i fajne zdjęcia, miło było poczytać i pooglądać :) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję i zapraszam. Podziwiaj i oglądaj do woli a najlepiej udaj się tam osobiście. Na realu jest jeszcze piękniej.

      Usuń
  10. Świetna wycieczka i wspaniała fotorelacja z wyprawy po miejscach ciekawych i pięknych:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję.Mój fotograf osobisty sprawdza się w tej roli doskonale.

      Usuń
  11. Lubię takie skraje, gdzie czas zwalnia lub wręcz się zatrzymuje choć na chwilę. Świetna wyprawa i wspaniałe wspomnienia. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję. To była taka dłuższa stopchwilka, ale bardzo piękna.

      Usuń
  12. Cudnie. Dziekuje za te urokliwą podroż. Byłam w tamtych stronach wieki temu, a widze slicznie odrestaurowaną, św. Lipke. Czas chyba odwiedzicpinownie ten rejon. Faktycznie organy tam sa rewelacyjne a sama akuetyka przewspaniała. Moze dlatego ich brzmienie zapada nam w pamieci. Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wybierz się koniecznie w te strony. Ja byłam tam piętnaście lat temu i mam porównanie. Naprawdę warto.

      Usuń
    2. Zachęcam, bo naprawdę warto.Pozdrawiam.

      Usuń
  13. Ile pięknych miejsc zwiedziłaś :) Fajnie, że odpoczęłaś. A ja myślałam, że o mnie zapomniałaś... Pozdrawiam i z niecierpliwością wypatruję przesyłki od Ciebie :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Nie zapomniałam.Teraz wszystko zależy od poczty polskiej.Przesyłkę nadałam wczoraj, priorytetem.Mam nadzieję, że zawartość Cię nie rozczaruje.Pozdrawiam serdecznie.

    OdpowiedzUsuń
  15. Piękne zdjęcia- widać, że wypad był udany:)
    pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  16. Przepiękne miejsca. Marzę o takiej podróży byłabym tam szczesliwa. Dziekuję za tę wspaniałą relację zwłaszcza za Świętą Lipkę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiem, bo to Twoje klimaty, i dlatego gorąco polecam.

      Usuń
  17. Dziękuję. Warto czasem wyjechać tam, gdzie czas zwalnia, naprawdę.

    OdpowiedzUsuń
  18. Cudne miejsce! Byłam kiedys w Bieszczadach w schronisku o nazwie "koniec swiata", swietne miejsce!!! Sciskam;)

    OdpowiedzUsuń

Copyright © 2016 StopChwilka , Blogger