Dom

Trzy literki a tak wiele skojarzeń, przemyśleń, wspomnień. Anglicy podzielili to słowo na dwa "house" i "home", które świetnie oddają niuanse z domem związane. Po polsku, to dom, jako budynek z cegieł zbudowany i dachem pokryty,  lub dom, jako " ... klucz do wspomnień, łączenia pokoleń, miejsce człowieka na ziemi, miejsce, do którego zawsze się wraca, choćby we wspomnieniach..."

Pamiętam , kiedy ten pierwszy w moim życiu powstawał. Pamiętam zbierane na polach kamienie, tony cegieł i innych materiałów w pocie czoła przeładowywane, mury własnymi rękoma wznoszone, obiady w wynajętym pokoju gotowane i na budowę, przez całe miasto rowerem wożone. Pamiętam niedostatek, gdy każdy grosz na konto budowy wędrował a w naszym menu suszone grzyby, kasza i ziemniaki królowały i w szafie jedna dyżurna sukienka wisiała.

Taki to był czas, trudny, pełen wyrzeczeń i ciężkiej pracy, ale czas, gdy codzienne radostki, każdą nowo ułożoną cegłą mierzone, marzenia spełniały.

Ale obok tego domu, z cegieł, z dachem i kominem, powstawał ten drugi, z marzeń i uczuć radośnie tworzony. Nasze miejsce na ziemi, dziś już pełne wspomnień i połączonych pokoleń.

Nasz dom, gdzie przy wspólnym stole zasiadamy, długie rozmowy toczymy, dzieląc się radościami i smutkami, wspólnie z losem się mierząc i marzenia spełniając.

Ten dom, do którego, mam nadzieję, nasz syn chętnie będzie wracał i to nie tylko we wspomnieniach. Będzie mówił "jadę do domu", "u mnie w domu" i nie będzie miał na myśli budynku z cegieł, z dachem i kominem, ale miejsce, gdzie pachniało świeżo upieczonym chlebem,  i obiadem, gdzie miłość w różny sposób o sobie znać dawała, czasem ostrych słów nie szczędząc, gdzie radości i smutki wzajemnie się przeplatały, gdzie po burzy zawsze słońce zza chmur wychodziło.

Ja też do mojego domu wspomnieniami wracam, gdzie w sobotę pachniało pastą do podłogi i drożdżowym ciastem, gdzie od rana rozbrzmiewał głos Taty "pobudka, pobudka wstać", gdzie drobne kroki mojej Mamy po całym domu się rozchodzące dawały poczucie bezpieczeństwa, gdzie.... było moje miejsce ale, niestety nie wiem, czy jeszcze jest.

Nasz dom, z cegieł, dachem i kominem, nadal jest i inspiruje nas do działania. Tutaj pokazywałam,  zmiany w moim pokoju pracy, dzisiaj kolejna metamorfoza, w miejscu, gdzie spotkały się wspomnienia, pokojem Dziadka zwanym, bo kiedyś częstym gościem tam bywał. Pełno w im kuferków, a w każdym zamknięte wspomnienia, zdjęcia, rodzinne pamiątki, stare listy, kolekcja modlitewników po dziadkach i babciach, ze śladami palców na wytartych kartkach. 

Do niedawna w zieleniach utrzymany, dzisiaj w żółci, bieli i szarości oczy cieszy.Bardzo mi się ta metamorfoza podoba i chętnie tam spokoju poszukuję lub poobiednią drzemkę "przy niedzieli" sobie ucinam.

Ot takie magiczne miejsce, gdzie z dala od telewizora, który w salonie króluje, siebie odnaleźć można i rozmyślaniom się oddać.

 A oto kilka fotek, z czasów, gdy w nim zielony królował.

oraz po liftingu, gdy szarość, żółty i biel zamieszkały

Aby zgrabnie spuentować  dzisiejsze dywagacje z domem związane niech posłuży karteczka, na wyzwanie Hanulki zrobiona, która oprócz dachu i komina również serce zawiera, którego próżno w budynku szukać zanim domem się nie stanie.

Skoro się już u mnie dzisiaj na dłużej zadomowiłyście, to pozostańcie jeszcze trochę i literce S/Ś szansę dajcie.

Zacznę od Ś, które przed S się wpycha, ale Ś, jak ściśle z haftem jest związane i nic innego, jak 

Ś, jak ściegi przedstawia.

 Nie sposób wszystkie wymienić, ale każdy z nich do zadań specjalnych został stworzony i piękne wzory nitką maluje.Ja, najczęściej z krzyżykowym mam do czynienia, ale czasem za i przed igłą stosuję oraz w richelieu z dzierganiem się mozolę.

S, jak supełki,

czyli zakończenia niteczki, aby na drugiej stronie tkaniny ją zatrzymać oraz supełki ozdobne, które haft uzupełniają różne kropeczki i kuleczki tworząc lub jego fragmenty wypełniając, do french knot zbliżone.Są jeszcze supełki, które wredną naturę mają i nieproszone na nitce się plączą i za żadne S, jak skarby rozsupłać się nie dają.

S, jak serce,

czyli ulubiony motyw hafciarski przy wszelakich okazjach wykorzystywany, chociaż do pierwowzoru bardzo mu daleko, ale jego kształt, tak bardzo się w naszą rzeczywistość wtopił, że z oczywistymi oczywistościami  Ś, jak nie śmiem polemizować. I tak bardziej lub mniej krągłe serduszka ku naszej radości są S, jak stosowane.

Ś, jak śluby, Święta,

czyli okazje, kiedy nasze igiełki ze zdwojoną S, jak siłą, Ś , jak śmigają, różne cuda i cudeńka tworząc.Wtedy Ś, jak świetne dzieła powstają i S, jak serdeczne przesłanie do adresatów niosą.

Ś, jak światło, 

które miejsce pracy oświetla, skrzyżowane niteczki tkaniny dostrzec pozwala i krzyżyki 

S, jak skutecznie, bez problemu liczyć. Ważny to element naszego hafciarskiego życia i przyznać muszę, że ilość potrzebnych lumenów jest wielkością wprost proporcjonalną do upływającego czasu. Nie chcę powiedzieć, że S, jak starość w oczy mi zagląda, bo to jeszcze nie ta chwila, ale i to na uwadze mieć trzeba i dlatego S, jak starania o dobre widzenie rozpocząć należy.

W końcu jak S, jak smutek, 

który mnie ogarnia, gdy brak poszanowania dla rękodzieła wśród ignorantów widzę.Dlatego odbiorców naszych prac bardzo S, jak starannie dobierać trzeba, aby nasz wysiłek i 

S, jak staranie

 na marne nie poszedł.

I tym mało optymistycznym akcentem, moje dzisiejsze spotkanie z Wami kończę

 S, jak słonecznej niedzieli życzę 

Marysia