Przodownicy pracy

Wielkanoc tuż, tuż, a ja jeszcze z zajączkami dysputy prowadzę ostanie wytyczne dając. Jak zwykle zdziwiona jestem, że to już i lekka panika ogarniać mnie zaczyna. Na dodatek M w łóżku zaległ i zapalenie oskrzeli leczy a Szymon niesprawiedliwie swój czas dzieli, mniejszą część na domowe obowiązki przeznaczając. Tak na marginesie,dziwi mnie bardzo podejście młodych ludzi do przedświątecznej gorączki i radości z kultywowania tradycji. Zastanawiam się więc, czy ja dinozaur jestem, czy oni, czyli młodzi, tak bardzo w wielokulturowość wrośli, że różnic nie dostrzegają i na wysprzątanych świątecznie domach czy domowym serniku im nie zależy. A może do wszystkiego dorosnąć trzeba?

Niezależnie od tych rozważań u nas przygotowania pełną parą trwają.Mięsiwa na pasztet zakupione, szynki i kiełbasy zamówione, jaja od szczęśliwych kurek sąsiadka przyniesie, nad sernikiem i gotowaną babką w piątek popracuję a Oleńka ze święconką zadeklarowała się pójść. Jeszcze tylko okna do końca umyć i firanki wykrochmalić oraz świeże kwiatki kupić i ...będziemy świętować niezależnie od poglądów na temat przedświątecznego zabiegania.

Tytułem dzisiejszego posta zajączki przodownikami pracy, lub bardziej na topie, pracownikami miesiąca, okrzyknęłam, bo przecież dzięki nim wszystko, co przygotować się udało do właściwych rąk trafi. A zapracowane są bardzo. Do mnie też trafiły już pierwsze podarki,

od Dusi, która dłużna za wygraną być nie chciała i mimo tłumaczeń, zrobiła tak jak sobie umyśliła, a ja dzięki jej uporowi takie oto cudeńka posiadam.

Karteczki z  życzeniami codziennie docierają, ale za nie w osobnym poście podziękuję, bo razem pięknie wyglądać będą.

 Ja, radość ze Zmartwychwstania Pana i związanych z tym tradycji za pomocą  karteczek w świat wysłałam, starając się o istocie tych Świąt pamiętać i odpowiednią oprawą szyku im dodać.

Zajączki, jak na pracowników miesiąca przystało, do naszych przyjaciół ze słodkościami, i nie tylko, pobiegły.
I tak oto przyjaciele czekoladowymi jajeczkami, w haftowanych woreczkach ukrytych, opychać się będą

a drobiowa para u Olki świątecznej miejscówki poszuka.

Więcej w sprawie świątecznych podarków zdziałać nie zdążyłam chociaż plany wielkie miałam, ale lepszy "rydz niż nic". Za rok się poprawię.

No i jeszcze tradycyjnie niedziela z hafciarskim alfabetem, i tu posucha zupełna. Żadne profesjonalne hasła do głowy mi nie przychodzą, więc to zadanie bardziej doświadczonym zostawię a sama zajmę się prozą tego, co przy okazji machania igiełką do głowy mi przychodzi.
Na początek banerek

a potem do rzeczy

E jak emocje,
 czyli odczucia różne, od radości tworzenia do złości z powodu niepowodzenia. Przykładem niech będzie zakładka, dość pracochłonna, którą haftować zaczęłam z wielką  ochotą, ale ...poległam, bo kanwa okazała się za krótko przycięta. Tak więc prowansalskiej zakładki nie będzie, bo drugi raz, przynajmniej na razie, za nią się nie wezmę.
Emocje, to również myśli, które po głowie krążą, gdy z tamborkiem przy cichej muzyce zasiadam i nad meandrami ludzkiego życia rozmyślam.
Emocje, to też delikatne kreseczki, backstitchem nazywane, które haftowanym twarzom wyrazu nadają.

E jak efekt (końcowy),
czyli to, co z wydzierganą pracą zrobimy. Jako, że diabeł tkwi w szczegółach więc i o nie zadbać trzeba, aby nasze prace pięknie się prezentowały i cieszyły oczy.

E jak estetyka
czyli kunszt, piękno i urok. Cechy, których w rękodziele zabraknąć nie może.To one budzą emocje odbiorców i o ostatecznym wrażeniu decydują .

To już wszystko na dzisiaj. Mówiłam, że posucha , wiec i skojarzeń mniej niż zwykle a i literka, jak dla mnie dość trudna.
 Zajrzę jeszcze do Was przed Świętami, a tym czasem życzę powodzenia w przedświątecznych wyzwaniach

Marysia