Utonęłam...

w ogromie pracy, wyzwaniach, zadaniach, spotkaniach, wyjazdach.

Oj, bardzo pracowite lato mi się trafiło i na leniuchowanie szans najmniejszych nie ma.

W ogromie codziennych i nie tylko, spraw tonę, ale daję radę i nawet przyjemność mi to sprawia.

Zawsze lubiłam, gdy coś się działo, gdy z niczego "coś" powstawało,

oczy cieszyło i radość z pracy niosło.

Ot, taki sposób na życie, 

gdzie miejsca na nudę nie staje,

 a głowa i ręce tylko podczas snu spokoju zaznają.

Czasem się martwię, co będzie, gdy trybiki się zużyją, 

ale może wtedy, w sposób naturalny, ochota do działania mi przejdzie i ręce na podołku złożę.

Jednak pora bezczynności nie nadeszła jeszcze, 

i kilku nowym wyzwaniom z zapałem się poddałam.

Tak powstały podusie, 

które kącik przy kominku przyozdobić mają, i do odpoczynku, przy filiżance herbaty zachęcić.

Jako, że remontu kres w końcu nadszedł,  

a co za tym idzie nowy "image" salonowi nadać trzeba było, 

więc poprzednie energetyczne kolory, pastelami zastąpione zostały,

 a pudrowy róż i odrobina amarantu .

za przerywnik, wśród bieli,  służyć mają.

Więc są,

białe i różowe podusie,

które na przykominkowej półce dumnie się rozsiadły.

Pierwsza, w szydełkową serwetkę przybrana,

druga biel z różem kokardą połączyła,

i dwie kolejne, 

prostym haftem, w zgodzie z nowoczesnymi trendami, przyozdobione.

Myślę, że mój pomysł, całkiem nieźle w praktyce się sprawdził

i z powodzeniem, za ozdobę przykominkowego kącika, służyć może.

A jeśli jest poduszkowy kącik i imbryczek z herbatą, 

to i do lektury czas zasiąść.

A jak lektura, to i zakładki, o zaletach których, nikogo przekonywać nie muszę.

Powstały więc dwie, które świąteczne czytanie umilić mają,

i w zabawie u xgalaktyki zagościć.

Pozwólcie jeszcze, że do kontrastów, lata i miłości, w zabawie z polszczyzną, wrócę,

i dwa zakochane koty Wam pokażę, które na księżycu przysiadły i o miłości cicho szepczą.

Jak więc widać, nie utonęłam zupełnie i na radość tworzenia chwil kilka znalazłam.

Teraz jednak, do codziennych obowiązków wracam,

ale niebawem znów się z Wami spotkam, 

i o niespokojności moich rąk pomówię.

Pozdrawiam serdecznie

Marysia