Cała jestem w konwaliach

Konwalie, piękne trucicielki.Zachwycają subtelną urodą i cudowną wonią.Delikatne białe dzwoneczki wśród soczystej zieleni tworzą duet doskonały.Wyglądają pięknie w cieniu naszego lasku, przystrojone kropelkami deszczu połyskującymi w promieniach majowego słońca.

Takie ulotne wrażenie, które kiedyś mnie zainspirowało, gdy szukałam pomysłu na wystrój antrejki
( wielkopolska nazwa wejścia do domu, sieni) od strony ogrodu. Chciałam, aby miało sielski, choć niekoniecznie folkowy charakter. Miało wyrażać upodobania gospodarzy i serdecznie witać gości,

być kompatybilnym połączeniem otoczenia i wnętrza. Taka aranżacyjna konsekwencja.
I w taki oto sposób konwalie zagościły  w naszym domu witając gości staropolskim
 "Gość w dom, Bóg w dom".

Przywołują  wiosenne wspomnienia, gdy sięgamy po klucze

 lub przysiadamy na konwaliowej ryczce ( wielkopolska nazwa stołka, taboretu),

lub gdy wieszamy ubrania,

i odkładamy drobiazgi, gdy nam się bardzo śpieszy.

Dzięki nim u nas zawsze jest wiosennie nawet, gdy za drzwiami jesienna szaruga lub siarczysty mróz.

 Tymczasem za drzwiami wiosna zagościła na dobre więc ryczka opuściła antrejkę i udałą się w plener  na pogaduchy w rodzinnym gronie.

Jedną z tych fotek zamierzam przedstawić w zabawie Haft w plenerze na blogu Wyszykowane. Może się spodoba?!

Pozdrawiam

Marysia

Czytaj więcej »

Frontalna wizytacja

Przepotwarzały się przez ostatnie tygodnie w rogu kanapy i w końcu wyfrunęły. Rozsiadły się wygodnie wśród pelargonii, lobelii i surfinii obmyślając strategię wizytowania przestrzeni za kamiennym murkiem.

Kusiła je cudna woń roztaczająca się wokół,  wabiły kolory  a słońce zachęcało do podróży. Opuściły więc "salę konferencyjną" na okiennym parapecie i rozpoczęły wizję lokalną. 

Przysiadły wśród konwalii chłonąc ich zniewalający zapach i podziwiając delikatność miniaturowych dzwoneczków.

Nie oparły się również urokowi zawilców, które rozgościły się w sąsiedztwie.

Przestrzeń przy mini lasku bardzo przypadła im do gustu. Posiedziałyby dłużej, ale harmonogram wizyty nie zakładał dłuższych nasiadówek. W oddali kusiły żółte liście tawuły, jeszcze zroszone porannym deszczem.

Na chwilę ich uwagę przykuło maleńkie okienko, pod którym wygodnie rozsiadły się pelargonie i bakopa.

Nieco dalej pięknie zakwitły różaneczniki. Nie sposób było pominąć takiej okazji. Przysiadły więc na chwilę wśród barwnych płatków i dekoracyjnych pręcików. 

 Zwabione upojnym zapachem bzu  nie omieszkały i tam zatrzymać się na chwilę.

 

Pominęły dumne i eleganckie irysy, pewnie wydawały im się zbyt wyniosłe,

i ukryły się w bluszczu, by pokontemplować w spokoju.

Jeszcze tylko kilka przystanków wśród tegorocznych gości ogrodu

i powtórne  spotkanie, tym razem wśród kwiatów surfinii.

Tu wyniki wizytacji poddano wnikliwej analizie. W rezultacie podjęto jednogłośną decyzję:

Wiosna  na dobre zamieszkała za kamiennym murkiem.

( i nie tylko tam)

Motyle zauroczone wiosenną aurą zdecydowały się na małe stopchwilki.

Zalogowały się na wiklinowym wianku w salonie,

wyglądają przez kuchenne okno,bacznie obserwując, co się tam zadziewa ( takie motylkowe security)

jeden dał się zamknąć w złotej ramce i w takim opakowaniu powędrował do Czesi z urodzinowymi życzeniami

a ostatni, malutki czeka na adopcję.

Wniosek powizytacyjny:

 Świat jest piękny, jeśli tylko chcemy takim go widzieć.


Pozdrawiam

Marysia

P.S. Ponieważ  majowy ogród  kojarzy mi się z kwiatami i motylami  postanowiłam zadebiutować w szufladowych wezwaniach i dorzucić swoje motyle do majowego wezwania>>

Czytaj więcej »

Ku zdrowotności

Piękny majowy weekend, żal siedzieć w domu, więc szybka decyzja i ...jesteśmy w lesie. Główny cel niedzielnego wypadu, to młode odrosty sosny, czyli doskonały materiał na zdrowotną nalewkę.Wprawdzie wiosna w pełni i przed nami letni czas, ale o jesiennych i zimowych przeziębieniach pamiętać trzeba.Wieść gminna niesie, że sosnowa mikstura czyni cuda i dla zdrowotności popijać ją należy. Działa wykrztuśnie, antyseptycznie, przeciwzapalnie, moczopędnie i wspomaga trawienie. Same zalety, więc w każdej spiżarni znaleźć się powinna i na swoje pięć minut cierpliwie czekać.Wprawdzie niedyspozycji zdrowotnych nikomu nie życzę, ale "Strzeżonego Pan Bóg strzeże" a naleweczka zapewne humor poprawić też może, gdy jesienne słoty i długie zimowe wieczory nadejdą.

Przepis na ten "paralek" jest dość prosty, więc polecam każdemu.Najpierw trzeba znaleźć las sosnowy, najlepiej z dala od ruchliwej drogi. My trafiliśmy na mały zagajnik, gdzie takie oto piękne okazy na nas czekały.

Zebraliśmy około 2,5 litra młodych odrostów.

Potem zerwane pędy delikatnie oczyściliśmy z brązowych łusek,

pokroiliśmy na mniejsze kawałki i przesypaliśmy cukrem (1kg pędów/0,8 kg cukru)

Słój zabezpieczyliśmy gazą, postawiliśmy na kuchennym parapecie, miejscu ciepłym i słonecznym.

Teraz czekamy aż pędy puszczą soki a cukier całkowicie się rozpuści. O tym, co dalej napiszę w kolejnych postach, stosownie do tego, co w słoju zadziewać się będzie.
Obok słoja bukiet zerwanych w lesie kwiatów, które pięknie komponują się z jego zawartością.

Ten sam bukiet w innym otoczeniu, gdzie kwiatki widać dokładniej. Śliczne i naturalne, prawda?

Pozdrawiam

Marysia

Czytaj więcej »