Jesień niejedno ma imię

Jesień, to nie tylko feeria barw, dźwięków i przytłumionego światła. Jesień, to również czas nostalgii, melancholijnych wspomnień i większej niż zwykle świadomości upływającego czasu. Sprzyjają temu długie wieczory, sum wiatru za oknem i krople deszczu wybijające takty jesiennej muzyki na parapecie.Jesień więc niejedno ma imię.Po odcieniach żółci, czerwieni, zieleni i brązu, które zdominowały mój poprzedni post,  pora na inną odsłonę jesieni oglądaną przez firankę utkaną  z deszczowych  kropli, czyli jesień piękną inaczej.

 Taki wietrzny i deszczowy czas sprzyja odkrywaniu radości tworzenia. Tak więc, przy akompaniamencie deszczowych kropli i szumu wiatru zabrałam się za realizację kolejnych zadań z listy spisanej przez Klub Twórczych Mam.

Uchwyciłam w kadrze poranną jesienną mgłę.( zadanie nr 56)

 Przyniosłam ze spaceru gałązki głogu, irgi i jarzębiny, w parku nazbierałam kasztanów i żołędzi a w ogródku nacięłam kwiatów hortensji i gałązek z owocami pigwy.

 Ze wszystkich zgromadzonych jesiennych skarbów powstały dekoracje, które sprowadziły do domu jesienny nastrój. (zadanie nr 3 i 8)

Na drzwiach i we wnęce przy wejściu do domu pojawiły się jesienne wianki ( zadanie nr 57)

Nie zapalając elektrycznego światła stworzyłam jesienny nastrój ze świecami. To był naprawdę cudny wieczór, ze wspomnieniami i muzyką w tle.( zadanie nr 58 )

 Z mężem i synem , przygotowaliśmy przyjęcie imieninowe, na które zaprosiliśmy przyjaciół.( zadanie nr 2).

Na stole królowały: zupa dyniowa z imbirem i curry, pieczeń koźlęca, jagnięca i kurczak z jabłkami, pasztet domowy z sosami tatarskim i cumberland, tatar , długo dojrzewający schab suszony własnej roboty oraz trochę nie pasująca do zestawu sałatka gyros, ulubione danie Szymona. Na zakończenie kawa z ciastem malinowym i murzynek z kremem i  wiśniami, polany czekoladą. Nie zabrakło również napojów bardziej wyskokowych, czyli wina i domowych nalewek z pigwy, malin i  wiśni. Przy stole toczyły się rozmowy o wszystkim i o niczym, rozbrzmiewał śmiech i panowała prawdziwa radość ze spotkania.

Jak już wspomniałam, jednym z dań , była zupa dyniowa, czyli kolejny,11 punkt, z listy zadań. Sfotografowałam ją wcześniej, w nieco innej scenerii. Goście twierdzili, że była pyszna. Podałam ją z bagietką czosnkową.

Jak widać, realizacja kolejnych zadań, dostarczyła cudnych wrażeń, nie tylko dla oczu i ciała, ale również dla ducha.I takie właśnie doznania stanowić powinny clou naszych spotkań przy stole, w otoczeniu rodziny i przyjaciół, gdzie w każdym wypowiedzianym słowie wybrzmiewa miłość, szczerość i radość ze wspólnego przeżywania upływającego czasu.

I tym nieco melancholijnym akcentem kończę mój dzisiejszy post, życząc Wam cudownych spotkań z bliskimi Wam ludźmi.Cieszcie się chwilą, a bliskością drugiego człowieka, ładujcie Wasze serca. To cudowne panaceum na wszelkie zło.

Marysia

Czytaj więcej »

Cudze chwalicie...

Cudze chwalicie swego nie znacie, wierzcie mi, to najprawdziwsza prawda.A było tak.W ubiegłą niedzielę, wybrałam się do oddalonego o 30 km miasteczka na poszukiwanie jesieni. Dlaczego nie szukałam jej u siebie? Bo wydawało mi się, że tam będzie ładniej, stary park, opuszczony pałac, czyli niecodzienna scenografia.I rzeczywiście, było ładnie i  ciekawie, Szczegóły tutaj, ale ... No właśnie "ale".Moje spotkanie z jesienią nie byłoby pełne, gdybym pominęła mój ulubiony "trakt spacerowy", jakim jest promenada w moim mieście. Pokazywałam ją w wiosennej odsłonie teraz czas na jej jesienne oblicze. Na samym początku powitał mnie niecodzienny spacerowicz, który ze stoickim spokojem pozował do zdjęć.

Potem, to już uczta dla oczu i ducha, przynajmniej dla mnie, ale mam nadzieję, że i Wam się spodoba.

I tutaj skończył się "cywilizowany " trakt spacerowy a rozpoczął się szlak pełen naturalnego piękna.

i czas na powrót, czyli powrót do miejskich wygód i butów na obcasach.

 Pałacu wprawdzie nie było, ale ulotnych wrażeń sporo. Mam nadzieję, że udało mi się dowieść postawionej na początku tezy, czyli, że swoje też jest piękne i chwalić je  należy.
Zauroczona pięknem jesieni, postanowiłam, choć z oporami, pokazać jak kilka lat temu próbowałam jesień igłą namalować.

A oto jaki oryginalny ślad sama bohaterka tego posta za kamiennym murkiem pozostawiła, czyli motyl babim latem utkany.

I jeszcze jedno, aby spełnić prośbę jednej z naszych blogowych koleżanek, z bloga Mamelkowo, kilka fotek, wspomnianego w ubiegło tygodniowym poście , pałacu.

Szkoda, że tyle piękna popada w ruinę, a przecież kiedyś w tych murach tętniło życie a jego mieszkańcy przeżywali swoje codzienne radostki, ulegali ulotnym wrażeniom, kochali się i marzyli. Gdyby te mury mogły mówić opowiedziałyby nam niejedną historię, nie zawsze radosną. Z tego, co wiem, w czasie wojny, w pałacu mieściła się siedziba gestapo, więc ten czas nie był  zapewne czasem codziennych radostek.
I tym, nieco mało radosnym akcentem, kończę moje dzisiejsze pisanie.

Pozdrawiam

Marysia

Czytaj więcej »