Radość przez łzy

Zazwyczaj staram się panować nad emocjami traktując je jako coś bardzo osobistego. Są jednak takie chwile, kiedy wzruszenie bierze górę a łzy w sposób niekontrolowany łaskoczą policzki. Tak było w sobotę, 8 lipca, kiedy nasz syn, Szymon , oficjalnie został absolwentem Politechniki Poznańskiej, Wydziału Budownictwa i Inżynierii Środowiska. Uroczystość Absolutoryjna znacząco wpłynęła na stan moich emocji a widok mojego syna w todze i birecie wywołał łzy radości pomieszane z dumą.Nagle dotarło do mnie, że skończył się dla niego czas swobody i młodzieńczej beztroski a mój synek przeobraził się w syna.Zrobiło mi się jakoś nostalgicznie, pojawił się żal, że to już koniec oczekiwania na wyniki egzaminów i zaliczeń, motywowania i wspierania, wspólnego przeżywania sukcesów i niepowodzeń. Ot, ulotność wrażeń i nieodwracalność chwil.Gdy przebrzmiały ostatnie takty Gaudeamus a birety poszybowały w górę moje myśli stały się rzeczywistością. Potem jeszcze życzenia, uroczysty obiad w gronie rodziny i przyjaciół, piwo z kolegami i...poniedziałek 7.00, czyli początek nowego.Absolutorium to tylko koniec początku, nadszedł czas na ciąg dalszy, na podjęcie trudów dorosłego życia.

W pudle, nazwanym przez nas Posagiem Szymona, znajduje się cały jego dotychczasowy dorobek edukacyjny, a więc: świadectwa szkolne, dyplom inżyniera (na magistra czekamy do września), dyplomy za wszelakie osiągnięcia, upomnienie dyrektora gimnazjum, karty pracy z przedszkola, mundurek zucha, mundurek z gimnazjum, biret z liceum i wiele innych sentymentalnych drobiazgów zbieranych przez ponad 22 lata.

Kartkę gratulacyjną przygotowała Olka>>. Zrobiła to, jak zwykle, elegancko, perfekcyjnie i ze smakiem.Dziękuję Olu.

Pozdrawiam serdecznie.

Marysia

Ps.Łzy już obeschły, pozostała duma i sentymentalny żal za przeszłością.