Konfrontacja

Długo zbierałam się, aby ponownie spotkać się z Wami. Nie dlatego, że nie miałam o czym pisać, ale dlatego, że nie umiałam dokonać wyboru. Łapałam ulotne wrażenia, zbierałam okruchy wspomnień, poddawałam się rozmyślaniom , odwiedzałam Was na blogach,oddawałam się radości tworzenia w wygodnym kąciku  kanapy, ale to ciągle nie było to, aż do wczorajszego ranka. Niby nic nadzwyczajnego a jednak coś, co zadziałało jak impuls i oto jestem.

Obudził mnie jak zwykle zapach porannej kawy, szum prysznica w łazience, dźwięk radyjka, porannego towarzysza mojego męża, czyli takie codzienne radostki, radość z tego, że są, że kochają, że jesteśmy razem.

Ale ten niby zwykły ranek przyniósł ze sobą zapowiedź pięknego dnia, a to za sprawą cudnego szronu, który pięknie skrzył się w mroźnym blasku wschodzącego słońca. Taka  namiastka zimy, którą z uporem maniaka zaklinałam igłą i nitką, gdy za oknem hulał wiatr a niebo zasnuwały deszczowe chmury. Marzyłam wtedy o pięknej zimie, białej, pełnej puszystego śniegu, ornamentach malowanych mrozem na okiennych szybach, o kryształkach lodu połyskujących w słońcu, o rześkim,  lekko drżącym powietrzu i błękitnym, bezchmurnym niebie. Takiej wyidealizowanej, dalekiej od narzekań drogowców, od brzydkiej, szaro-burej mazi pośniegowej i bałaganu, który na przedwiośniu wyłania się spod topniejącego śniegu. Snułam marzenia o zimowych spacerach, gdy mróz szczypie w uszy, nos i policzki, o ciszy i spokoju, jakie niosą ze sobą długie zimowe wieczory przy kominku i o kubku pełnym aromatycznego grzańca.

Marzyłam, rozmyślałam i ... liczyłam krzyżyki. Jeszcze nie skończyłam, ale chwytając ulotne wrażenia skusiłam się na konfrontację wyobraźni z rzeczywistością.

Tyle udało mi się zdziałać, jeszcze trochę pracy przede mną, ale mam nadzieję, że zdążę przed kolejną okazją do konfrontacji.

Pozdrawiam serdecznie

Marysia