Za moich czasów ....

Czasem, gdy proza dnia w sposób szczególny się uwydatnia i wieloma "gospodarczymi" działaniami znać o sobie daje, a niedoczas wszechobecny się staje, pytam sama siebie, jak kiedyś, nasze antenatki, z codziennymi obowiązkami sobie radziły i czy też na brak czasu narzekały.

Wiem, to były inne czasy, gdy kobieta westalką była i to jej właśnie prowadzenie domu i wychowywanie dzieci w udziale przypadało, i tylko nieliczne białogłowy emancypacji się poddały, ale mimo wszystko, łatwo nie było. Świeżo po lekturze Dziedzictwa i Kołysanki jestem, gdzie codzienne życie sprzed dziesięcioleci, skrzętnie opisane zostało, więc rozmiar kobiecego trudu, wyrzeczeń i codziennych trosk jest mi trochę znany. Dodatkowo, wypad do skansenu wsi polskiej w Dziekanowicach, moje wyobrażenia o tamtym życiu jeszcze ubarwił i szczegółów dodał.

Na poparcie mojej tezy, kilka fotek zrobiłam, na których próżno szukać pralki, zmywarki, lodówki czy "wypasionej" kuchenki, panelu prysznicowego, czy wanny z jacuzzi.

W zamian mamy tarę, balię i kijanki, miednicę i nosidła do wiader z wodą, nocniki, piec z gliny ulepiony, i zamiast paneli, glinianą polepę.

O innych "wygodach", czyli jednoizbowych mieszkaniach nie wspomnę, bo przecież dzisiaj, każdy swojego azylu szuka i własny kąt stara się posiadać.

Do przeszłości odchodzą wielopokoleniowe rodziny, gdzie każdy dla każdego wsparciem był na co dzień. Młodzi własne gniazda wiją i swoje, niezależne życia prowadzą.Mniej lub bardziej komfortowe domy dla seniorów, dawne wycugi wyparły, a wychowanie dzieci, często płatnym opiekunkom, przedszkolom i szkołom się pozostawia.

Taki nastał czas, zapewne wygodniejszy i manualnie łatwiejszy, ale czy mentalnie lepszy?  

Trudno orzekać, dawne radości i smutki  inne barwy miały, bo i realia tak różne od obecnych były, ale jak wytłumaczyć nasze sentymentalne powroty do domów dziadków, gdzie pachniało świeżym chlebem, a w oknach powiewały haftowane i wykrochmalone firanki?  Dlaczego do  dzisiaj sięgamy po tamborki, szydełka, i przy maszynach zasiadamy, aby rękodzielnicze cuda tworzyć?

Dlaczego nad przetworami pół lata tkwimy i własne warzywka w ogródkach hodujemy?

Dlaczego do naszych domów elementy wystroju z tamtych czasów wprowadzamy, belki na sufitach montując, niciane serwetki rozkładając i stara porcelanę w kredensach eksponując?

Takie sentymentalne powroty, o ciągłości przekazu świadczące i chyba o tęsknocie, za dzieciństwem, poczuciem bezpieczeństwa i tożsamości.

I tu pytanie się rodzi,  gdy z podróży do przeszłości wracam, czy nasz syn, z sentymentem swoje dzieciństwo wspominać będzie i o czym swoim dzieciom opowiadać będzie zdanie od słów "Za moich czasów..." zaczynając?
 Zajrzyjmy więc do ówczesnych "apartamentów", wielkością i wyposażeniem od pozycji na drabinie społecznej zależnym.

Izba szkolna, gdzie nauki pobierano a nauczyciel za niesubordynację odsiadkę w kozie orzekał lub drewnianym liniałem karę wymierzał.

Prace codzienne na kobiece i męskie dzielono

a gdy sił zabrakło lub choroba zmogła, w komórce, wycugiem zwanym, "starych" lokowano.

 Jako, że człowiek nie tylko samą pracą żyje, więc i karczma we wsi być musiała, rolę dzisiejszych pubów pełniąc.

A w  niedzielę ludziska w paradne stroje odziani, do kościoła gromadnie na sumę zmierzali, aby Pana  Boga wielbić, za opiekę dziękować i modły wszelakie do Niego zanosić.

Jak widać, nasza codzienność znacznie od tamtej odbiega, ale pewne tradycje upływowi czasu się nie poddały i chociaż w nieco zmienionej formie ciągle nam towarzyszą.

Ja nadal krochmalone firanki w oknach wieszam i niciane serwetki tu i ówdzie rozkładam oraz chętnie za tamborek chwytam, i wprawdzie nie przy świecy, czy naftowej lampie, krzyżykowaniu z upodobaniem się poddaję.

W takich właśnie okolicznościach, kolejna zakładka, jako imieninowy upominek dla kolegi powstała,

oraz kolejna anieliczka na świątecznej zawieszce przysiadła, aby głód żabki u Xgalaktyki zaspokoić.

I to już koniec mojej podróży do przeszłości.

Może  obudziłam w Was wspomnienia i ochotę na podobne sentymentalne podróże?

Miłej niedzieli i twórczego tygodnia życzę

Marysia