Radośnie oczekuję...

Świąt Bożego Narodzenia, a nie imprezy zimowej.

Tradycyjnie ciasteczka piekę, 

dekoracje obmyślam,

kurz z kątków wymiatam, 

firanki i serwetki krochmalę,

w sprawie prezentów po sklepach ganiam 

i tak w ogóle przedświątecznej gorączce z radością się poddaję.

Lubię ten czas, gdy czasem nie wiadomo, co do rąk najpierw włożyć,

ale świadomość, że pierwsza gwiazdka wkrótce zaświeci i dobra nowina w naszych progach zagości,

wszelkie trudy i zmęczenie z nawiązką wynagradza.

Aby te wszystkie działania od zapomnienia ocalić

 i ślad po prawdziwie polskich Świętach potomnym zostawić,

swój pierwszy grudniownik, za radą Wiolki, 

wykonać zamierzam.

 Bazę albumową, papiery ozdobne i skrapki wszelakie  z czeluści szafy wyjęłam

i za  prace artystyczne ochoczo się zabrałam.

Nad zawartością i ostatecznym kształtem ciągle jeszcze rozmyślam,

ale co nie co dziś zaprezentować już mogę.

Mam nadzieję, że puste kartki wspomnieniami wkrótce się wypełnią i wiarygodny dokument , 

ku pamięci, stanowić będą.

A w międzyczasie,  radosne oczekiwanie czterema świecami odmierzać będę, 

i przy ich blasku Dobrej Nowiny wyglądać.

A na dowód, że wszystko zgodnie z planem się toczy,

na amoniaczki, według przepisu mojej Mamy upieczone, pięknie zapraszam.

I tym słodkim akcentem dzisiejsze spotkanie z Wami kończę,

serdecznie pozdrawiam

i 

na kolejne zapraszam.

Marysia

Hafciarski make up

czyli kontury, backstitche, czy po prostu kontrastowe niteczki, 

które przysłowiową kropkę nad "i" stawiają, przez co haft bardziej wyrazisty się staje 

i w wiele szczegółów bogaci, których krzyżykami "namalować" się nie da.

Te pojedyncze, z reguły czarne niteczki, prawdziwe cuda zdziałać mogą,

i podobnie jak make up, 

kontury poprawią, uwypuklą co trzeba,  linie złagodzą, braki uzupełnią i nieco smaczku dodadzą.

I choć niezwykłej precyzji i cierpliwości wymagają, to jednak warto się nad nimi pochylić, aby naszą robótkę pięknie wykończyć.

Dzisiejszy pomysł na posta, przy okazji xxx celinek do głowy mi przyszedł, 

i choć wiele razy podobne porównania na Waszych blogach widziałam, 

to jednak pokusie pokazania moich, w tym temacie doświadczeń , oprzeć się nie mogłam.

I tak  cztery celinki, kosmetycznym zabiegom się poddały i takie oto są tego efekty.

Teraz "celinki", w pełnym makijażu, do chorych dzieciaków polecieć mogą
i swoją obecnością nieco radości im sprawić.




Na tym moje dzisiejsze spotkanie z Wami kończę,
serdecznie pozdrawiam

Marysia

Lubię...

tworzyć, znajduję radość w działaniu, cieszy mnie, gdy powstaje coś nowego. 

I nieważne czego to działanie dotyczy, ważne, żeby coś się działo.

Mam to od zawsze.Nie potrafię "robić nic". Muszę robić coś.

I dlatego podjęłam kilka blogowych wyzwań, które skutecznie pobudzają mój mózg do myślenia, inspirują i zmuszają do wyjścia poza strefę komfortu.

Tym razem Ulka rzuciła hasło "kartka  tee pee".

 Poszukałam, pomyślałam i jest.

Oto ona, 

moja bardzo minimalistyczna tipi.

 Nowa forma, nowe wyzwanie i nowa umiejętność.

Tak trzymać.

Ania natomiast ramkę wymyśliła.

No cóż, możliwości tak wiele, że ich mnogość prawie mnie przygniotła, a do tego paleta kolorów, więc niezły galimatias. 

Ale udało się, i przy okazji "bywania", imieninowa kartka, w szarości i żółci powstała,

a kolorowa obwódka za rameczkę robi.

I tak oto potrzebę działania na czas jakiś zaspokoiłam,

jednocześnie radości tworzenia upust dając.

Dziękuję Dziewczyny za ciekawe pomysły i na następne wytyczne czekam.

Kończąc,

wielu twórczych inspiracji życzę i prawdziwej radości tworzenia

Marysia

Moc polskości

 bielą i czerwienią na wietrze trzepocze,

dźwiękami Mazurka serce porusza,

patriotyczną pieśnią , poległym za Polskę , hołd oddaje.

I tak ma być, tak trzeba.

Ale obok spraw tak wzniosłych, 

te mniejsze polskości dowody, w wielu domach swoje miejsce mają.

Więc i ja, zwyczajem, z dziada pradziada przekazywanym, 

 dzisiaj na  gęsinę i Marcinowe rogale serdecznie  zapraszam, 

bo przecież na Marcina gęsina być musi, 

a sam Marcin na białym koniu do Poznania wjedzie

 i rąbek swego płaszcza , w kształcie rogala, łasuchom zostawi.

Takie to nasze wielkopolskie Niepodległości świętowanie,

 smakowitości i radości pełne.

A na dowód, że polskość nie tylko od święta się jawi,
kilka folkowych haftów na moim tamborku powstało,
bo przecież to nasze dziedzictwo, którym chlubić się trzeba.
Mnogością wzorów i kolorów wzrok przyciąga i zasłużenie, swój renesans, w ostatnim czasie przeżywa.

Miłego świętowania

Marysia