Nie lubię ...

nie lubię, to mało powiedziane,

a czego?

muzyki, którą kocha mój sąsiad 

i którą wszystkich dookoła katuje.

120 decybeli upiornych basów , co lato, w każde ciepłe popołudnie i wieczór, 

gdy w ogrodzie pobyć by się chciało, 

zamiast relaksu w stan nerwowości ogromnej mnie wprowadza i do domu zagania.

Tak było i dzisiaj.

I tu, 

paradoks

sąsiedzkie głośną muzyką nękanie,

w dwie sztalugowe karteczki się przerodziło.

Te muzyką podszyte dzieła, 

śpiewająco 

do Ulki, na jej majowe wyzwanie, polecą 

i mam nadzieję, że z sympatią przyjęte zostaną.

Tak więc, wszystko dobre, co się dobrze kończy,

a sąsiad jeszcze gra...

Na pocieszenie, 

dosłownie i w przenośni,

kolejna celinka, a właściwie celinek,

który smuteczki odgonić zamierza i serdeczny uśmiech wywołać, 

kolorowymi piłeczkami żonglując.

A gdy o niesieniu pomocy mowa, 

to zajrzyjcie proszę do Justynki, co to wielkie serducho posiada, 

którym bardzo Pigmejki ukochała 

i czapeczki oraz kocyki dla nich zbiera, 

bo, jak twierdzi, na równiku też jest zimno przecież.

I to by było na tyle, 

na temat muzycznych upodobań, 

i skutków, jakie podobne preferencje, ze sobą niosą.

Serdecznie Was pozdrawiam i cichego weekendu życzę

Marysia