Pozostały....

... wspomnienia, kilka fotek , pusta walizka i pomysł na kolejne wojaże.

Tym czasem jednak trzeba codzienność ogarnąć, lukę w budżecie uzupełnić i...

kolejne plany poczynić.

Obiecałam, więc jestem,
aby relację zdać i wrażeniami się podzielić.

A było tak,

we wtorkowy ranek, z parą przyjaciół, do Wrocławia, S5, pomknęliśmy

gdzie, w samym środeczku Starego Miasta,

całkiem przyjemny hotelik na nas czekał.

Tam, przez kolejne ranki,

 nasze po Wrocławiu duptanie swój początek brało,

 tam też znużeni, 

w ciszy i spokoju,

późnym wieczorem,

sile retrospekcji się poddawaliśmy.

A oto fotek kilka, 

aby piękno Wrocławia rozsławić i jego urokowi się poddać.

Wrocławski rynek

niezwykle  urokliwe zakątki starego miasta,

Wrocław, jako miasto mostów

Ostrów Tumski z piękną katedrą pw. Jana Chrzciciela

i pięknie oświetlonymi uliczkami 

 

słynny most Tumski, miejsce miłosnych wyznań,

klimatyczne wnętrze knajpki przy rzemieślniczym browarze,

nasze miejsce wieczornych, piwnych biesiad.

i wrocławskie krasnale, których podobno 400 miasto zamieszkuje,

ja tylko dwunastkę (nie parszywą), pokazuję, aby danej obietnicy dotrzymać.

Była jeszcze Panorama Racławicka, ale o tym pisałam już wcześniej, 

oraz Afrykarium, miejsce, które szczerze polecam tym, którzy namiastkę Afryki chcą poznać.

Fotki są , ale gorszej jakości, ze względu na tłumy odwiedzających, 

a co za tym idzie, niepożądane obiekty w kadrze.

I tak nastał dzień trzeci, czyli dzień, gdy gościnny Wrocław opuścić trzeba było.

Rankiem więc, 

zaraz po śniadaniu, 

w drogę powrotną ruszyliśmy, 

nieco z trasy zbaczając, 

do niezwykłego miejsca dotrzeć, 

gdzie

w małej wioseczce, na niewielkim wzniesieniu, w otoczeniu pól, łąk i parku,

prawdziwa perełka barokowej architektury, 

do dziś,

 mimo zniszczeń ogromnych, 

oczy miłośników takich atrakcji cieszy.

Mowa o Lubiążu, 

gdzie przed wiekami, 

światli i niezwykle pracowici  Cystersi,swój zakonny żywot wiedli, 

swoją potęgę, 

ku chwale Boga 

i dla dobra ludzi budując.

Dziś, 

zniszczone i ograbione przez Niemców, Rosjan i miejscowych mury, 

o smutnych losach klasztoru szepczą,

a Fundacja przez miłośników tego miejsca utworzona, 

mozolnie dawną świetność próbuje mu przywrócić.

Jednak rozmiar obiektu (2,5 ha dachu, 220 m fasady głównej, kilkaset pomieszczeń, korytarzy, niezliczona ilość zakamarków)

 i 

bezmiar zniszczeń, kilkuset milionowych nakładów potrzebują,

więc zadanie niewykonalnym się zdaje.

A szkoda, bo to zabytek na skalę europejską, czterokrotnie większy od Wawelu, nie ustępujący Wersalowi i innym wielkim pamiątkom z przeszłości.

Zobaczcie zresztą sami, czyż nie żal?

Fragmenty odrestaurowanych wnętrz,

Zniszczony i ograbiony kościół, Najświętszej Marii Panny,

część klasztorna,

odrestaurowany refektarz letni,

pomieszczenie, gdzie jadali zakonnicy, o doskonałej akustyce, gdzie mówiąc szeptem, w całym pomieszczeniu jest się doskonale słyszanym,

Jeszcze ostatnie spojrzenie,

i ruszamy do Trzebnicy, gdzie czeka na nas św, Jadwiga Śląska.

Krótka modlitwa i ...

koniec. 

Wracamy do domu, gdzie czeka na nas nasza zwyczajna zwyczajność, 

którą kochamy i za którą zawsze tęsknimy, 

w myśl powiedzenia

"Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej."

W domu czekało na mnie nieskończone biscornu, więc po trzydniowej przerwie chętnie do tamborka wróciłam 

i oto jest, 

takie malutkie, kolorowe i niezwykle przydatne, haftowane maleństwo, 

na dowód tego, że nie całkiem błogiemu lenistwu się poddałam.

I to by było na tyle,

dodam jeszcze tylko, że wszystkie zdjęcia z wyprawy, mój osobisty, nie tylko zresztą, fotograf wykonał, 

często zaginięcie w tłumie ryzykując. 

Chętnie mi ich użyczył, praw autorskich nie zastrzegając.

Dziękuję Kochany.

Przepraszam za ten post obszerny, ale krócej nie umiałam.

Pozdrawiam serdecznie

Marysia