Sąsiad nie gra...

 bo pada, 

a mi od tej ciszy aż w uszach dzwoni, 

jak błogo!
I wśród tej ciszy, myśli poskładać  próbuję,
i dzisiejszy świat zrozumieć,
świat,
który przez wieki wpajane zasady,
zaściankowymi uczynić próbuje,
różne ku temu powody znajdując.
Prawda, prawdą być przestaje ,
uczciwość profitów nie niesie,
prostolinijność naiwnością jest zwana
prawdziwa miłość często o  bruk się rozbija,
a tym, którzy dawnym pojęciom hołdują,
przydomek nieudaczników i naiwniaków nadano.
Dziwny jest ten świat,
a przecież wszystko pogodzić można.
Trzeba tylko mieć odwagę białe białym, a czarne czarnym nazwać,
a wszystko na właściwe tory wróci.
Na dowód, że nowe ze starym pogodzić można, trzy serduszkowe karteczki , bez udziału muzyki sąsiada, powstały.
Trochę staroświeckiego rękodzieła, współczesny papierowy design
i... gotowe.
Młodzieży bardzo się podobają, zresztą i ja za całkiem udane je uważam, ale każdy własne zdanie mieć może, a nawet powinien.

Dwie ostatnie, w niepewności,  u progu Aninej zabawy stoją,
nieśmiało licząc, że koronkowy haft serduszek dostrzeże i  nie do końca właściwie dobrane kolory zauważy.
Wprawdzie jest biały, niebieski, czerwony i żółty, ale ta czerń... chyba, że za tło uznania zostanie, o co pięknie proszę.

 W tych karteczkach, jeszcze jedno, ukryte,
przesłanie zostawiam,
życzenia miłości prawdziwej,
które tylko sercem napisać i odczytać można.

Ale sobie poutyskiwałam na ten świat dzisiejszy,
ale takie są moje odczucia
i daj Boże, aby nieprawdziwe były.

Marysia