Siła tradycji

Wiem, dzisiaj 11 listopada, wielki dzień dla nas wszystkich, ale ja nie o historii i patriotyzmie chcę pisać, zostawiam to tym, którzy większą wiedzę i doświadczenie na ten temat mają.

Ja, o zwykłych, a zarazem niezwykłych sprawach chcę dzisiaj z Wami "pomówić". 

O tym, co w takich dniach, jak dzisiejszy, w duszy mi pogrywa.

Pozwólcie więc, że za wątek, tradycją zwany, dzisiaj sięgnę.

Od tych wielkich zacznę, 

a więc o biało-czerwonych flagach porozmyślam, które w jesiennym słońcu na wietrze trzepoczą i o naszej tożsamości świadczą. I tu dość przykra konkluzja, bo niezbyt ich wiele w oknach mieszkańców mojego miasta powiewa. Ja, z domu szacunek do Ojczyzny wyniosłam, i nawet wtedy, gdy nie wolno było, flagę wieszałam.Ta tradycja do naszego domu, jako posag, przeniesiona została i mam nadzieję, że tu pozostanie.

Potem wielopokoleniowe, nieco pompatyczne, spotkanie w kościele, gdzie modlitwa za Ojczyznę udziałem wielu się stanie, oraz uroczyste Boże coś Polskę, niejedno serce poruszy.

Jeszcze tylko hołd poległym oddać należy, w słowa Mazurka Dąbrowskiego się wsłuchać

i do domu wrócić można, aby rodzinne tradycje z tym świętem związane, wspólnie z bliskimi i przyjaciółmi kultywować.

Od gęsi więc zacząć należy, bo przecież "na Marcina gęsina" być powinna, więc i u nas była.

Na świątecznym stole, jako przystawka, gęsi pipek się pojawił, czyli kaszą i podrobami gęsia szyja nadziewana.

Potem czernina, słodko-kwaśna "czarna polewka", obficie suszonymi owocami ubogacona, wyjątkowego smaku jej nadając i wspomnienia z dzieciństwa przywołując.

Następnie, złotą skórką i przyrumienionymi jabłkami kusząc, pieczyste w towarzystwie pyz, obficie smakowitym sosem polanych, i modra kapusta z dodatkiem goździków, na stole zapanowały, a na uboczu, skromniutko pierogi z gęsiną przysiadły, na zainteresowanie biesiadników licząc.

I tyle na temat gęsiny, i tradycyjnych potraw z nią związanych.

Ale przecież w tym dniu o rogalach zapomnieć się nie godzi, więc i one na stół zaproszone zostały.

I tak świątecznej tradycji, z Niepodległą związanych, zadość się stało.

To są piękne zwyczaje, z pokolenia na pokolenie przekazywane, i o nich głośno mówić należy, światu pokazywać, aby nasze gęsi, obok indyka i innych światowych frykasów, godne miejsce zająć mogły.
Po tak sutym obiedzie, aby w gęsi tłuszczyk nie obrosnąć na kanapie zalegając, na spacer brzegiem jeziora wybrać się trzeba było i jeszcze raz piękno jesieni podziwiać.

Listopadowe święta prawie za nami, chociaż jeszcze Andrzejki i Katarzynki na swoje pięć minut czekają, ale o tym może kiedy indziej napiszę.

Dzisiaj jeszcze słów kilka o świątecznym kartkowaniu, bo Ania i Ulka, tradycyjnie, co miesiąc na nasz odzew czekają.

Najpierw aninowe bingo, czyli biały, gałązka świerku i haftowany ptaszek, na zupełnie przypadkiem w biało-czerwonej tonacji kartce zrobionej przysiadły i w ten sposób w klimat dzisiejszego dnia się wpasowały.

Kolej na mapkę Ulki, która tak jakoś mi "przypasiła", że aż dwie przedstawicielki StopChwilkę w zabawie zaprezentują.Obie w kolorach ziemi, skromne, nieco w formie oszczędne i tylko małymi złotymi gwiazdeczkami świątecznie połyskują.

I to by było na tyle.

Mam nadzieję, że dzisiejszą pisaniną  Was nie zanudziłam.

Miłego świętowania życzę i radości z tego, że Niepodległą mamy i związane z nią tradycje kultywować nam wolno.

Marysia