Sąsiad się żeni

I to nie byle jaki sąsiad, bo kreatywny młody człowiek, już prawie absolwent Politechniki Poznańskiej, mój dawny uczeń i syn zaprzyjaźnionej sąsiadki. Byłam świadkiem jego wzrastania i dorastania, częstego "boksowania" się z życiem, ze wszystkimi smutkami i radościami jakie ze sobą niosło. Dzisiaj, już dojrzał na tyle , by wypowiedzieć sakramentalne "tak" i zacząć nowy etap życia. Okazja zaiste wielkiej miary, więc i oprawa godna się należy. Mam nadzieję, że moja "puzzelkowa" karteczka w pełni odda, to, co między młodymi, o umysłach ściśle ścisłych się zdarzyło.

W zawiadomieniu o tym ważnych dla nich wydarzeniu napisali"

"Oto jest miłość,dwoje ludzi spotyka się przypadkiem,

a okazuje się czekali na siebie całe życie."

Dodałabym, "dotychczasowe życie", bo przecież, jeśli Pan im pobłogosławi, "całe" dopiero przed Nimi. Dotychczas, tylko część w jedno złożyli, reszta, jeszcze nieznana, na poukładanie czeka.

Życzę im, aby wszystkie cząsteczki do siebie pasowały i piękny obraz utworzyły.
A teraz, zapraszam do ogrodu, ze ślubnym "telegramem" pod rękę, bo słoneczko pięknie świeci i za jego przyczyną wiele wśród roślinek się dzieje.

Tą serduszkową karteczkę, zgłaszam również do zabawy u Ani, gdzie po raz kolejny Bingo gości. Tym razem, nieco bardziej skomplikowane, więc i starań więcej dołożyć musiałam, dobrze więc, że sąsiad się żeni i swoją życiową decyzją do działania mnie zainspirował.

Jest więc tektura, biała baza, haft, napis wieloczłonowy, patchwork, w moim wydaniu, puzzle, tylko Mikołaja za nic umieścić się nie dało, a szkoda, bo to taka wdzięczna i dobroduszna postać, no i kwiatki, do tej na wskroś unowocześnionej młodzieży też nie bardzo zastosować się pozwoliły.

Jeszcze tylko banerek

 oraz, jako odpowiedź na wyzwanie Art-Piaskownicy

i gotowe.

Wśród takich takich oto rozważań i działań kolejna Niedziela z hafciarskim alfabetem mnie zastała.

Dzisiaj literka N, do prezentacji się zgłosiła.Już na starcie stoi i na pozwolenie czeka.

No to zaczynajmy.

N, jak niedziela z hafciarskim alfabetem,
czyli sprawczyni tego całego literkowego zamieszania. Przyznam, że bardzo mnie w swoje tajniki wciągnęła i moje nieco rozleniwione szare komórki do roboty zagoniła. Wprawdzie w mojej głowie ciągle wiele myśli pomieszkuje, to jednak już zwykle od piątku, zielone światło alfabetowi dać muszę.Tak było i tym razem, więc N, dzisiejszym gościem jest.
Idąc więc dalej,
N, jak numerki,
z bratniej drużyny w szeregu stoją i na uznanie zasług czekają. A należy im się, i to bardzo, bo któż by mulinkę ponumerował, kanwie i innym tkaninom stosownych oznaczeń nadał, a igiełki, jakże  w przysłowiowym stogu siana znaleźć by można, gdyby nie one, tajemnicze numerki z cyferek złożone.Więc są i życie każdej hafciarki porządkują i ułatwiają.
N, jak nożyczki, 
czyli sprzęt niezwykle przydatny, a nawet rzec można niezbędny, z którym  zawsze wiele kłopotów miałam, bo albo ginęły, w sobie tylko znanych okolicznościach, albo niemiłosiernie tępe były, albo po prostu postawionym przed sobą zadaniom sprostać nie potrafiły. Tak więc mam ich całe mnóstwo, ale zwykle,tych, których potrzebuję  brak.
N, jak naparstek,
czyli ochraniacz na palec szwaczki, który na ukłucia igiełką nieustannie jest narażony. Osobiście z jego usług nie korzystam i choć czasem zakłuwam się, to jednak do jego obecności na palcu przyzwyczaić się nie potrafię.Wiem, że naparstki swoim własnym życiem żyją i swoim artyzmem kolekcjonerów cieszą, to w moim hafciarskim niezbędniku miejscówki nie mają.
N, jak nici, nitki, niteczki,
czyli kolorów i grubości plątanina wszelaka, bez której żadne hafciarskie dzieło by nie powstało.Czasem plączą się lub w uchu igielnym zmieścić się nie chcą, ale w końcu posłusznie w oczekiwane ściegi się układają, piękne wzory malując.
N, jak niedoczas,
czyli zmora każdej z nas, bo serce do robótek się rwie, a tu M, dzieci, praca, dom na swoje pięć minut czekają i odpuścić nie chcą.Dzielimy więc ten czas na obowiązki i przyjemności, ale niedoczas i tak ze wszystkich kątów wygląda i radość tworzenia mąci.
N, jak niedoróbki,
czyli niedociągnięcia, o których już wcześniej pisałam, więc powtarzać się nie będę.Jedno jest pewne, zdarzają się każdej z nas i przejmować się nimi nie trzeba.
N, jak natchnienie, 
którego czasem brakuje i wtedy N, jak niemoc człowieka ogarnia, ale przecież najwięksi artyści, długie "przestoje " mieli więc i nam wybaczyć trzeba. N, jak nic na siłę, zły czas przeczekać należy i z zapasem nowych pomysłów za nowe wyzwania się zabrać.
I w końcu N, jak niedosyt, 
czyli uczucie, które mnie dopada, gdy nie do końca ze swoich poczynań zadowolona jestem i inne pomysły do głowy mi przychodzą. Wtedy przesypiam się z tematem a następny ranek, z reguły, ulgę przynosi. Potem Wy swoimi komentarzami wspieracie i znów wszystko jest OK.
I oby ten stan trwał w N, jak nieskończoność, bo przecież w nim tkwi istota tego, co naszą rękodzielniczą rzeczywistością jest.
I tym optymistycznym akcentem nasze dzisiejsze spotkanie kończę, udanego tygodnia życzę z małym tylko marginesem dla niedoczasu przeznaczonym.

Marysia