Cudze chwalicie...

Cudze chwalicie swego nie znacie, wierzcie mi, to najprawdziwsza prawda.A było tak.W ubiegłą niedzielę, wybrałam się do oddalonego o 30 km miasteczka na poszukiwanie jesieni. Dlaczego nie szukałam jej u siebie? Bo wydawało mi się, że tam będzie ładniej, stary park, opuszczony pałac, czyli niecodzienna scenografia.I rzeczywiście, było ładnie i  ciekawie, Szczegóły tutaj, ale ... No właśnie "ale".Moje spotkanie z jesienią nie byłoby pełne, gdybym pominęła mój ulubiony "trakt spacerowy", jakim jest promenada w moim mieście. Pokazywałam ją w wiosennej odsłonie teraz czas na jej jesienne oblicze. Na samym początku powitał mnie niecodzienny spacerowicz, który ze stoickim spokojem pozował do zdjęć.

Potem, to już uczta dla oczu i ducha, przynajmniej dla mnie, ale mam nadzieję, że i Wam się spodoba.

I tutaj skończył się "cywilizowany " trakt spacerowy a rozpoczął się szlak pełen naturalnego piękna.

i czas na powrót, czyli powrót do miejskich wygód i butów na obcasach.

 Pałacu wprawdzie nie było, ale ulotnych wrażeń sporo. Mam nadzieję, że udało mi się dowieść postawionej na początku tezy, czyli, że swoje też jest piękne i chwalić je  należy.
Zauroczona pięknem jesieni, postanowiłam, choć z oporami, pokazać jak kilka lat temu próbowałam jesień igłą namalować.

A oto jaki oryginalny ślad sama bohaterka tego posta za kamiennym murkiem pozostawiła, czyli motyl babim latem utkany.

I jeszcze jedno, aby spełnić prośbę jednej z naszych blogowych koleżanek, z bloga Mamelkowo, kilka fotek, wspomnianego w ubiegło tygodniowym poście , pałacu.

Szkoda, że tyle piękna popada w ruinę, a przecież kiedyś w tych murach tętniło życie a jego mieszkańcy przeżywali swoje codzienne radostki, ulegali ulotnym wrażeniom, kochali się i marzyli. Gdyby te mury mogły mówić opowiedziałyby nam niejedną historię, nie zawsze radosną. Z tego, co wiem, w czasie wojny, w pałacu mieściła się siedziba gestapo, więc ten czas nie był  zapewne czasem codziennych radostek.
I tym, nieco mało radosnym akcentem, kończę moje dzisiejsze pisanie.

Pozdrawiam

Marysia