Pokarteczkowałam

Robienie kartek okolicznościowych nie jest wprawdzie moją mocną stroną, ale jak mus to mus. Tak się złożyło, że dwie moje uczennice postanowiły za mąż się wydać a ich rodzice należą do grona naszych znajomych, więc trzeba było, zresztą z przyjemnością, za karteczkowanie się wziąć. I tak nastąpił długi ciąg zdarzeń od wertowania dziesiątków wzorów, poprzez rozmyślania, który najbardziej  do danej pary pasuje, po długie godziny gniazdowania na kanapie i liczenia krzyżyków aż w końcu projektowanie rzeczonych karteczek, klejenie, wycinanie i są. Tak właściwie to jednej już nie ma, bo powędrowała do nowożeńców, druga czeka na swoje przysłowiowe "5 minut".Pozostały zdjęcia i smak weselnego tortu i nalewki.Podczas tego twórczego działania różne myśli na temat instytucji małżeństwem zwanej po głowie mi chodziły. Nie będę ujawniać szczegółów tego chaosu, bo przecież każda z Was ma swoje przemyślenia poparte doświadczeniami, ale z jedną moją prywatną maksymą z Wami się podzielę, otóż, oprócz kochania, trzeba jeszcze męża zwyczajnie polubić, inaczej się nie da.I tego właśnie życzę wszystkim nowożeńcom i tym, których staż wspólnego bytowania jest nieco dłuższy.

A oto, to co udało mi się zdziałać.

Obecnie pracuję nad kartkami dla tych, którzy się pokochali i zwyczajnie polubili i wytrwali ze sobą szczęśliwie 40 i 50 lat.

Pozdrawiam serdecznie

Marysia