Warto...

warto, a nawet trzeba 

poza utarte schematy wybiegać,

 nowych dróg szukać, 

nieznanego próbować,

i...

cieszyć się, 

że

dało się radę, 

pokonało opory,

doświadczyło nowego.

Zachwycić się

innością, 

nieznanym,

nowym.

Nie wpadać w rozpacz, gdy

się nie uda, 

nie spodoba, 

rozczaruje.

Znów

szukać, 

próbować,

doświadczać.

I tak dzień za dniem swoje życie przemierzać,

czasem oczy ze zdziwienia przetrzeć

lub

z podziwu szeroko otworzyć,

i na małą stopchwilkę czas znaleźć,

aby swoim przeżyciom

 raz jeszcze się przyjrzeć,

i 

słowa dziękuję lub przepraszam 

cichutko wyszeptać.

Rozpoczynając moje dzisiejsze pisanie, o sprawach bardziej prozaicznych myślałam, 

ale moje myśli, niepostrzeżenie, z utartego szlaku zeszły i nieco wyżej się wzniosły. 

Teraz jednak,

do codziennych spraw wracam

i moje nowe doświadczenia, w zakresie kartkowania, pokazać Wam zamierzam.

Za sprawą u Ulki zabawy, poza utarte schematy wyjść musiałam i z nowym się zmierzyć.

Na początku, bez bicia się przyznam, ochoty zbyt wielkiej na ten rodzaj składaczka nie miałam, bo zbyt skomplikowany mi się zdawał i w minimalizm wpasować się nie chciał,

ale zachęcona Ulki przykładem, 

po nowe sięgnęłam

i oto są.

Dwa składaczki, i chociaż nie tak piękne, jak te, które za inspirację służyły, 

ale są 

moje własne, autorskie

i chyba nie najgorsze, chociaż do ideału wiele im brakuje.

Jako, że lipiec swego końca dobiegł, to jeszcze o flamingowym SALu słów kilka, który nasza Anulka, pod patronatem Coricamo, zorganizować postanowiła. 

Ledwo wprawdzie zdążyłam, ale pierwsze xxx już są i za kolejne niebawem się zabiorę, 

bo końcowego efektu ciekawa jestem,

 a i przeznaczenie tego haftu już obmyśliłam.

Jeszcze tylko banerki do obu wyzwań zamieszczę 

i znów utartym szlakiem pójdę,

i nie powiem, że z zapałem

prasowaniu, gotowaniu i porządkom się oddam.

No i to wszystko na dzisiaj, 

poszybowałam trochę, 

nowego, jak widać, popróbowałąm

i ...

do prozy dnia wracam.

Pozdrawiam serdecznie

Marysia

Jestem

Przerwa techniczna dobiegła końca, akumulatory podładowane,  

 do blogowania czas wrócić.

Jestem więc, i o minionym czasie słów kilka napisać chcę.

O tym,

jak remontowe prace przerwawszy,

na poszukiwanie nowych wrażeń wyruszyłam.

O tym,

jak po wielu latach,

wróciłam do miejsc, gdzie jako dziecko, a później nastolatka, bywałam.

O zmianach, które tam zaszły,

o nowym postrzeganiu starego,

i o obudzonych wspomnieniach.

A wszystko swój początek w Jeleniej Górze wzięło, gdzie  mały, przytulny hotelik bardzo gościnnie nas przyjął i za bazę wypadową służył, 

a Stare Miasto swym urokiem i spokojem, odpoczynek po trudach wędrówek dawało.

A nasze wędrowanie, bardzo obfite w atrakcje było i dzięki mojemu fotografowi na fotkach utrwalone zostało.

 Najpierw Bolków, gdzie na wzgórzu ruiny zamku królują i o dawnej świetności tego miejsca świadczą.

Potem Jawor, gdzie Kościół Pokoju, swoim pięknem zachwyca,

oraz piękna Bazylika, miejsce kultu, perełka architektury sakralnej.

I koniec dnia pierwszego.

Dzień drugi, to Szklarska Poręba, gdzie onegdaj kolonie letnie spędzałam,

a tam Szrenica

wodospad Szklarki,

 słynny Kamieńczyk, ze swoją potęgą i pięknem

i zakręt śmierci, na którego skałach, po czterdziestu latach znów zasiadłam.

A jako, że do mamuciej skoczni niedaleko było, to i tam, nasi panowie, wirtualnych lotów zaznać chcieli i koniec końców, na pysznych żeberkach, przy czeskim piwku, w uroczej knajpce

 U studni, telemarkiem wylądowali.

I tak minął dzień drugi, 

a za progiem dzień trzeci już czekał, który do Cieplic nas zawiódł, wód zdrojowych spróbować pozwolił i w termach cieplickich relaxu zaznać.

 oraz misterne piękno kryształu, w hucie Julia podziwiać. 

 Dzień czwarty niezwykłym i bardzo forsownym się okazał, bo jego celem , królowa Śnieżka była, która 1602 metry nad poziom morza się wzniosła i stamtąd śmiałków wygląda. 

Ja w ich gronie też się znalazłam, i nieco posapawszy na szczyt się wspięłam.

Oj, warto było, własną słabość pokonać, cudnymi widokami się zachwycić i rześkim powietrzem odetchnąć.

Dnia piątego, gdy pogoda do górskich wypraw nie zachęcała, szlakiem zamków i pałaców udać się postanowiliśmy. 

Jako pierwszy, naszym "łupem" zamek Czocha padł, pełen zakamarków, tajnych przejść, nie do końca odkrytych podziemi, i niezliczonej liczby schodów, które dzielnie, z dreszczykiem emocji przemierzaliśmy. Atmosfera w zamczysku szczególna, bo onegdaj, po panowaniu książąt w ręce masonów pruskich przeszedł i ich tajemne rytuały do dziś zdają się ściany przenikać.

A na dodatek, małżeńską sypialnię pary książęcej, za jedyne 980 zł, wynająć można i noc pełną cudów spędzić.

 Opuszczamy tajemne i surowe mury zamku i do pałacowych wnętrz i ogrodów w Wojanowie się udajemy. Piękne miejsce, z bogatą historią, dziś ekskluzywny hotel i miejsce biznesowych spotkań.

Sobotni poranek słońcem nas powitał, więc w dobrych nastrojach na podbój Książa się udaliśmy. 

Powaliły mnie, mówiąc kolokwialnie, majestat i piękno tego miejsca oraz jego bogata historia, pełna romantycznych i osobistych wątków. 

I tak , w tym pięknym otoczeniu, minął dzień szósty, aby ustąpić dnia niedzieli, dnia , w którym karkonoską przygodę zakończyć trzeba było i na niziny wrócić.

Jeszcze ostatnie spojrzenie spod świątyni Wang na Śnieżkę rzucić ...

w drogę.

I to by było na tyle.

Teraz porzucone prace remontowe i porządkowe moją codzienność wypełniają, ale naładowane baterie , obowiązki owe łatwiejszymi czynią, 

a jako, że z zamkowych i pałacowych komnat przybywam, 

to pozwólcie, że jeszcze na koniec, 

pewną damę Wam przedstawię, która niedługo, w moich skromnych progach, wyznaczone jej miejsce zajmie.

Pozdrawiam serdecznie.

Marysia