Uwolnić myśli

...i pozwolić im swobodnie poszybować, bez zbędnego ładunku, który je ogranicza i podcina skrzydła.

Uwolnić myśli od ciężaru nie swoich spraw i tych, które nie mają większego znaczenia. Pozwolić sobie na luksus bycia ze sobą, wśród tego, co nam bliskie.
Nie da się zbawić całego świata i udźwignąć wszystkich jego problemów. Trzeba pozwolić ludziom być szczęśliwymi według ich własnego uznania, bo przecież każdy przeżywa swoje życie sam i ponosi odpowiedzialność za swoje wybory.
Nie da się usunąć wszystkich przeszkód spod nóg naszych dzieci i przez całe życie roztaczać nad nimi parasola ochronnego, bo przecież oni, podobnie jak każdy z nas, mają  prawo do błędów i stąpania po własnych ścieżkach. Nie wolno, nam, dorosłym, ograniczać ich wolności, ale też nikt, ani nic, nie zwalnia nas z troski i miłości rodzicielskiej.
Nie da się odpowiedzieć na wszystkie wołania potrzebujących, ale nie można przymykać oczu, gdy dzieje się krzywda.
Jak jednak rozpoznać rzeczywistą potrzebę od tej, której wołający zaradzić może sam?
Jak żyć wśród ludzi, z ludźmi i dla ludzi, a jednocześnie zachować właściwe proporcje wzajemnych relacji i uniknąć rozczarowań?
Kiedyś napotkałam na ciekawą interpretację słowa "rozczarowanie", która wyjaśnia jego znaczenie i ostrzega, że po wstępnym oczarowaniu, przychodzi "od" lub "roz" czarowanie, a wtedy rodzi się żal i smutek, a  wiara w dobre intencje drugiego człowieka mocno się chwieje.
Nie należy więc swoją miarką mierzyć, bo miarka miarce nierówna i czasem można się "zdziwić".
Tak więc do sedna sprawy wracając, trzeba uwolnić myśli i poszybować, aby zrozumieć siebie i dostrzec swoje potrzeby, trzeba stać się asertywnym, chociaż nie obcesowym i obojętnym, ale trochę zdrowego egoizmu, dla osobistej higieny psychicznej, każdemu się przyda.
I tak w poczuciu komfortu, z dala od cudzych problemów, za kolejne kartki się zabrałam.
Pierwsza, w sposób szczególny,moje myśli na kilka dni zajęła, a okazja ku temu nie byle jaka, Śluby wieczyste siostry Judyty.Po raz pierwszy przed takim zadaniem stanęłam i przyznać muszę, że zupełnie pojęcia nie miałam od czego zacząć. Przekopałam Internet, języka tu i ówdzie zaciągnęłam, i oto jest. Dobrze Wam już znany motyw serca z imieniem Jesus, w kolorach złota i ecru. Myślę, że w połączeniu z mottem, przesłanie wystarczająco czytelne ze sobą niesie.

Druga, nieco bardziej przyziemna, ale równie ważna, bo moich wspomnień dotyka. Dwa lata temu ze szkołą się pożegnałam pozostawiając za sobą wiele lat pracy z dziećmi i młodzieżą oraz przyjaźnie, jednak jak się okazuje,  nie moją miarką mierzone. Dziś, z dala od szkolnego zgiełku myśli uwolnić próbuję, pasjom i robieniu "nic" się oddaję. Dobrze mi z tym, ale od czasu do czasu, myśli do minionych dni szybują i wtedy malutki smuteczek mnie ogarnia, że dawne przyjaźnie w niebycie utonęły, formalnym kontaktom miejsca ustępując.
Jednak przy mojej miarce pozostając, taką karteczkę na Święto Edukacji Narodowej do moich dawnych koleżanek wysyłam, bo jednak ciągle coś mi w duszy, na strunach wspomnień gra.

Troszkę smuteczków na Was dzisiaj wylałam, za co bardzo przepraszam, ale liczę na to, że mnie zrozumiecie.

Pozdrawiam serdecznie

Marysia