Zima , pączki i motyl.

Trochę dziwne zestawienie, bo jak się ma zima do pączków a tym bardziej do motyla? Otóż, gdyby przyjrzeć się temu dokładniej i popuścić nieco wodze fantazji, to i taki team jest możliwy.Wszystko zaczęło się któregoś ranka, gdy ni stąd ni zowąd zaczął padać śnieg. Wielkie, śnieżne płatki tańczyły w powietrzu tworząc niesamowity, magiczny widok. Przypomniała mi się moja mama, która w zimowe poranki  budziła nas słowami " Pada śnieżek, płatki małe, obsypują pola całe". Ten zwyczaj zabrałam ze sobą i do dzisiaj, gdy za oknem robi się biało, budzę mojego syna słowami tej śnieżnej rymowanki, zresztą ku jego wielkiej radości.

Wróćmy jednak do meritum.Otóż biała zima zauroczyła mnie tak bardzo, że nie mogłam się oprzeć pokusie i obfociłam teren za kamiennym murkiem, a wraz z nim dokończony już, chociaż jeszcze nie oprawiony, zimowy obrazek. Moim zdaniem, w kolejnej konfrontacji, wypadł całkiem dobrze, a osiadające na nim płatki śniegu podziałały jak swoisty make up.Makijaż jednak nie był wodoodporny i szybko zniknął, jednak ulotność chwili, zapisana w kadrach, pozostała.

Przy okazji, na sesję zdjęciową, załapał się motyl, który przysiadł na imieninowej karteczce przygotowanej na lutowe wyzwanie w zabawie Imieniny miesiąca, u Hanulki.

Kolorowy motyl, w zimowej scenerii, to widok niecodzienny, ale moim zdaniem interesujący i piękny. Zresztą zobaczcie same, jak jego delikatność i ulotność  współgra z lekkością i bielą śnieżnego puchu.Dla mnie pięknie.

Pozostały jeszcze pączki, które od wielu lat smażę, zgodnie z bardzo starą  recepturą. Raz w roku, w karnawale, a karnawał gości u nas w zimie, więc powiązanie pączków z zimą jest oczywiste. Przepis na owe pączki, przywodzi na myśl kolejne wspomnienia, o pewnym Panu, którego wujostwo, jeszcze w czasach przedwojennych, byli właścicielami cukierni, a w niej wypiekali doskonałe pączki. Ja pamiętam ich smak, nie dlatego, że żyłam w tych czasach, ale dlatego,że potomek cukierników, ów Pan, z którym jakiś czas temu pracowałam, kultywował tradycję pieczenia karnawałowych pączków według przepisu swoich przodków i właśnie raz w roku, w karnawale, dzielił się z nami tymi pysznościami. Pana już nie ma, ale przepis pisany jego ręką pozostał i do dziś budzi we mnie sentymentalne wspomnienia. Dziękuję Panie Michale za te smakowite doznania.

A oto moje dzisiejsze zaproszenie na  degustację.

I tym słodkim akcentem kończę moje dzisiejsze spotkanie a Wami. Mam nadzieję, że udało mi się dowieść, że tytuł dzisiejszego posta nie do końca jest absurdem.

Pozdrawiam serdecznie życząc miłego weekendu i owocnych poczynań w nadchodzącym tygodniu.

Marysia