Miłość do "pećki"

Miłość do poduszek tkwi we mnie od zawsze. Pełno ich było w moim łóżeczku, na kanapie i w kąciku zabaw. Były wszechobecne. Moja zdolna i kreatywna mama szyła je ze skrawków materiałów więc cieszyły oczy kolorami i wymyślnymi wzorami. Moje poduszkowe uzależnienie osiągnęło apogeum, gdy w czasie podróży na południe Polski, gdzieś w okolicach Katowic, uświadomiłam sobie brak mojej ulubionej "pećki". Nie pomogły tłumaczenia, obiecanki kupienia nowej i inne rodzicielskie zabiegi.Moja  pećka pozostała w domu ( okolice Piły) i to był ogromny dramat dla  pięcioletniej dziewczynki, jaką wtedy byłam. Tragedia tak wielka, że nie pozwalała mi żyć.W obliczu mojego uporu i żalu, którego nie dało się niczym utulić, mój kochany tatuś, wsiadł w pociąg powrotny i następnego dnia wrócił z pećką. Moja radość była przeogromna, chociaż nie jestem pewna, czy zrekompensowała trud podróży mojego rodziciela. Ale byłam wredna i uparta, prawda?! Dziękuję Ci Tato za wyrozumiałość. Dziś moje zachowania złagodniały i rozmył się gdzieś roszczeniowy stosunek do życia, ale zamiłowanie do poduszek pozostało. Nie sprawdzałam etymologii słowa poduszka, ale wczoraj, gdy przemyśliwałam tekst tego posta skojarzyło mi się ono z czymś "pod uszka", chociaż mój mąż patrząc na nieco zmaltretowane kanapowe coach potatoes, stwierdził, że ich nazwa wzięła się zapewne od "poduszenia". Nie wiem jak jest naprawdę, ale dla mnie, to po prostu pećki, i już! Ale dość już tych poduchowych wspomnień, czas na działanie.Piękne słoneczne dni zachęcają do spędzania czasu na świeżym powietrzu. W otoczeniu kwiatów i zieleni , w towarzystwie licznego ptactwa kawa inaczej smakuje, książka wydaje się jeszcze bardziej interesująca a robótkowanie nabiera tempa.Rodzą się nowe pomysły i ochota na ich realizację. Zainspirowana wspomnieniami i nieco twardym ogrodowym krzesełkiem postanowiłam ten krzesełkowy dyskomfort okiełznać.Pomyślałam o poduszkach. Przeszukałam moją przydasiową szafę, w której jak się okazało, zalegały niezliczone zasoby  resztek materiałów, koronek i guzików. Prawdziwe skarby, gromadzone przez lata. Typowe zbieractwo, podobno uznano je za jednostkę chorobową! Potem kilka dni spędzonych na poszukiwaniu inspiracji i w końcu przemyślenia nabrały realnych kształtów. Aby przetworzyć je na konkrety zalogowałam się przy maszynie do szycia (wykorzystałam te deszczowe) i oto efekty mojego działania.Przedstawiam Wam moje pećki, w towarzystwie nowych mieszkańców przestrzeni za kamiennym murkiem.

Zwyczajem domu za kamiennym murkiem jest cotygodniowe zaproszenie na kawę i ciasto. Tym razem rolada biszkoptowa z truskawkami i kremem jogurtowym. Lekka, pyszna i w porównaniu z innymi słodkościami niskokaloryczna.Wprawdzie paskuda nie dała się ładnie zawinąć, ale smak pozostał niezmieniony, jednym słowem "Niebo w gębie". Polecam.

Przepis na krem jogurtowy, bo biszkopt każdy wie jak zrobić. Trzeba go tylko zrolować po upieczeniu i gotowe.

Składniki:

1l gęstego jogurtu naturalnego ( ja użyłam greckiego)

1/2 szklanki cukru pudru

1/2 szklanki kremówki

2 łyżki żelatyny + 3 łyżki wrzątku ( ja zastosowałam galaretkę truskawkową rozpuszczoną w 1/2 szklance wody)

owoce sezonowe

Wykonanie:

Jogurt wylać na gęsto sito, poczekać aż odcieknie serwatka (około 2 godzin).Galaretkę rozpuścić w 1/2 szklanki gorącej wody i pozostawić do wystudzenia. Kremówkę ubić z cukrem, dodać jogurt i tężejącą galaretkę, starannie wymieszać. Pozostawić aż krem zacznie tężeć. Rozsmarować na cieście, posypać obficie owocami ( truskawki kroiłam na mniejsze kawałki), zwinąć roladę, schłodzić. Posypać cukrem pudrem i ... zjeść, najlepiej w dobrym towarzystwie. Smacznego!

Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego tygodnia.

Marysia