Świadkowie niedzielnych obiadów

Jak to ze sztućcami było,

nie wiem do kogo należały pierwotnie, ale wiem, ze pamiętają czasy przedwojenne, wojnę, ale nie wiem jak trafiły do mojej rodziny, do mojej babci i jej siostry. Używano ich od święta, czyszczono i przechowywano z pietyzmem. Potem, część z nich odziedziczyła moja mama (reszta trafiła do jej brata, bo podział musiał być sprawiedliwy). W moim rodzinnym domu zajęły należne im  miejsce wśród reprezentacyjnej zastawy. Dla mnie,wówczas małej dziewczynki, były za duże i niewygodne jednak dzielnie się z nimi zmagałam przy niedzielnym obiedzie. Jednak wyglądały pięknie na białym obrusie w towarzystwie porcelanowego serwisu  ze złotym paskiem. Pamiętam też jak pomagałem mamie czyścić te cudeńka i układać w specjalnej  kasecie z przegródkami. Z czasem zastąpiły je nowoczesne zestawy, kompletne, lżejsze i wygodniejsze, ale nie miały uroku tamtych schowanych w kredensie, nie budziły wspomnień.Przeleżały tam wiele lat zapomniane i niepotrzebne. Po śmierci mojej mamy trafiły do mnie i ... znów leżały w kredensie do chwili, gdy zaczęłam sięgać do korzeni,co zaowocowało zamiłowaniem do staroci i przedmiotów z duszą. Dzisiaj już nie leżą w kredensie, lecz pięknie wyczyszczone cieszą oczy jako świadkowie stopchwilek z tamtych lat.

 Trochę nostalgicznie, ale co tam, należy się tym, dzięki którym mogę o tym pisać i upiększać dom, mój dom,w którym jest miejsce dla moich bliskich i w którym pamięta się o tych, którzy odeszli.

W perspektywie

I trochę bliżej

A teraz całkiem wyraźnie

W starej kasecie i w towarzystwie "you must have"

You must have

Po zamknięciu

Trochę "modern"

Błyskotki tu i tam

Drugie wcielenie kaset na sztućce

Pozdrawiam Marysia