Stopchwilki pocieszycielki

Sorry, ale znów jestem,musiałm, taki impuls

po wczorajszym poście o śnieżynkach, ospałych krokusach i tulipanach oraz ciepłych promieniach słońca kolejny wpis, zainspirowany mokrym śniegiem i pochmurnym niebem za oknem. Przesyłam Wam kilka stopchwilek pocieszycielek zatrzymanych przez mojego męża ubiegłego lata. Dzięki, że udostępnił mi swoje fotograficzne archiwum i zgodził się zostać moim blogowym fotografem. Jestem przekonana, że jego przyjaźń z obiektywem oraz niespotykana cierpliwość i umiejętność dostrzegania tego, co piękne zaowocuje niezłymi fotkami. Zresztą oceńcie sami.

Tyle tego, co tu wybrać?

Jest!!!Doskonałe

Zmiana lokalu, ten wydaje się bardziej klimatyczny

Trochę zdewastowany , wychodzę

A może tu?Wygląda całkiem dobrze i ma kilka sal

Nie ma to jak dobra miejscówka

Randka?

Czy mnie widać?

Pasaż gastronomiczny

W kropelkach deszczu jest nam do twarzy

Gościu siądź na mym tarasie, a odpocznij sobie

Na dzisiaj tyle. Nie wiem, kiedy znów napiszę. Muszę wrócić do normalnego świata, chociaż żal. Potworzę, złapię ulotne chwilki, dam się ponieść impulsowi i wrócę. Tymczasem odpocznijcie ode mnie i mojej trochę filozoficzno-nostalgicznej pisaniny.

Pozdrawiam 

Marysia